درباره کتاب روح تسخیرناپذیر

در کتاب روح تسخیرناپذیر، مایکل سینگر شما را از مسیر گایانا، که حالتی از یوگای ذهنی است، قدم‌به‌قدم به‌سوی سرچشمه هدایت می‌کند. بالاتر اینکه، او برای این کار سادگی زیبایی دارد. این کتاب را با دقت بخوانید و چیزی بیش از نگاهی سریع به ابدیت در آن خواهید یافت. مایکل سینگر ذهن شما را به‌سوی ابدیتی جدید می‌برد. البته نیازمند بیش از یک‌بار روخوانی و ساعت‌ها درون‌نگری است. دقت و سادگی بیان این اثر بزرگ‌ مقیاسی است برای سنجش عظمت آن.

سینگر در دوران دکتری خود، تجربه‌ای از بیداری و روشن‌بینی عمیق داشت و در پی آن وارد دوره‌ای از انزوا و گوشه‌نشینی برای تمرکز بر یوگا و مدیتیشن شد. وی قبلاً با دو اثر تألیفی سعی بر یکپارچگی فلسفۀ غرب و شرق داشته: در جستجوی حقیقت و سه مقاله در باب قانون کیهانی: کارما، عشق و اراده.

وجود حقیقی ما زمانی پدیدار می‌شود که خودمان را از صدای درون خود و پچ‌پچ‌های بی‌معنی رها کنیم و _از همه مهم‌تر_ با ترس‌هایمان روبه‌رو شویم. زندگی کردن در حقیقتِ وجودِ خود، احساس شادی و آرامشی ایجاد می‌کند که تمام جوانب زندگی را تحت‌تاثیر قرار می‌دهد.

مطالعه‌ی “روح تسخیرناپذیر” به شما کمک می‌کند:

• درک بیشتری از تأثیر افکار بر تجربیات و زندگی شما پیدا کنید.
• به دنبال یافتن جوابی برای سؤال “شما کیستید” بروید و آن را از یک کلیشه به یک واقعیت شخصی تبدیل کنید.
• نحوه‌ی فعال‌سازی مراکز انرژی داخلی را بیاموزید که اساس واقعی معنویت و آرامش در زندگی شما خواهد بود.

این کتاب نیازمند تمرکز و تأمل عمیق است و می‌تواند پس از چندین خوانش و ساعت‌ها درون‌نگری، به شما راهی جدید به سوی ابدیت و آرامش درونی نمایان کند.

کتاب روح تسخیرناپذیر را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم؟

کتاب “روح تسخیرناپذیر” را به همه‌ی کسانی که در جستجوی درک خود و حقیقت هستند، پیشنهاد می‌کنم. این کتاب به شما کمک می‌کند تا با دیدی عمیق‌تر به روابط خود با دنیا و خودتان نگاه کنید و به دنبال آرامش درونی و تحقق از ظرافت‌های ذهنی و روحی خود باشید.

بخشی از کتاب روح تسخیرناپذیر

وقتی حرف می‌زند تو صدای او را می‌شنوی، این‌طور نیست؟ همین حالا کاری کن که بگوید “سلام”. چندین بار آن را تکرار کن. حالا از درون ساکتش کن! هنوز می‌توانی صدای “سلام” را از درون بشنوی؟ البته که می‌توانی. در اینجا صدایی است که حرف می‌زند، و تو هستی، که متوجه صدایی می‌شوی که حرف می‌زند. مسئله اینجاست که به‌راحتی می‌توانی بفهمی صدا می‌گوید “سلام”، ولی درک این مطلب دشوار است که علیرغم هرآنچه که این صدا می‌گوید، همچنان صدایی است که حرف می‌زند و تو تنها شنونده‌ای. مطلقاً چیزی وجود ندارد که صدا بتواند بگوید و چیزی بیش از تو و در خارج از وجود تو باشد. فرض کن داری به سه چیز نگاه می‌کنی- یک گلدان، یک عکس، و یک کتاب- و بعد از تو سؤال شود، “کدام‌یک از این چیزها تو هستی؟” در آن‌صورت جواب خواهی داد، “هیچ‌کدام! من آنی هستم که درحال نگاه کردن به چیزی است که در مقابل من گذاشته‌ای. مهم نیست چه چیز در برابرم بگذاری، همواره وضع بدین شکل است که من به آن نگاه می‌کنم.” متوجه هستی؟ این عملی است از سوی فاعل در درک مفعول‌های مختلف. همین امر درمورد شنیدن صدای درونی نیز صادق است. اینکه چه می‌گوید اصلاً فرقی نمی‌کند، تو کسی هستی که از آن آگاه است. تا وقتی که بخشی از گفتار آن را خود تلقی کنی و بخش دیگر را غیر خود، شفافیت و عینیت خود را از دست داده‌ای. شاید تمایل داشته باشی خود را همان بخشی بدانی که چیزهای زیبا می‌گوید، ولی آن همچنان، بخشی است که با توحرف می‌زند. ممکن است حرف‌های او را دوست داشته باشی ولی او خود تو نیست.