کتاب تقصیر تو نبود (رهایی از شرم ناشی از سوء استفاده در دوران کودکی با استفاده از نیروی شف) بورلی انگل

درمانگران سال‌ها به مراجعان آموزش می‌دادند که «کودک درون خود» را تقویت کنند و این راهبرد درمانی در موارد بسیاری اثربخش واقع می‌شد. این روش به افراد کمک می‌کرد تا با بخش‌های ناشناخته و آسیب‌پذیر شخصیت خود ارتباط برقرار کنند و به آن‌ها اجازه دهند که از طریق بازیابی حس‌های کودکی، خود را بهتر بشناسند و رشد شخصی پیدا کنند. اما آموزش شفقت به خود چیزی فراتر از این حرف‌ها است و به قربانیان کمک می‌کند که با رنج کودکی خود ارتباط عمیق‌تری برقرار کنند.

آموزش شفقت به خود به افراد امکان می‌دهد که به خاطرات خود از سوء‌استفاده جسمی، جنسی، هیجانی و بی‌توجهی بپیوندند، اما این بار با فاصله‌ای سالم و محافظ، نه اینکه از نو آن تجربه‌ها را به‌طور مستقیم بازآفرینی کنند. در این روش، افراد به عنوان شاهدی مشفق به خاطرات خود نگاه می‌کنند. آن‌ها به جای اینکه دوباره تبدیل به کودکی آسیب‌دیده شوند، از دیدگاهی بزرگسالانه و حمایتگرانه به آن خاطرات می‌نگرند و نسبت به کودکی خود شفقت می‌ورزند.

این فرآیند به افراد کمک می‌کند تا از طریق یادآوری خاطرات، احتمال تجربه مجدد تروما را کاهش دهند. این امکان را به فرد می‌دهد که خود او محافظ و مراقب عاشقی باشد که در کودکی به آن نیاز داشت. این مراقب درونی به او کمک می‌کند تا زخم‌های خویش را التیام بخشد و بیاموزد که اکنون با خود مهرورزانه‌تر و عاشقانه‌تر رفتار کند.

به‌طور خلاصه، روش شفقت به خود به افراد کمک می‌کند تا با دیدگاهی مهربانانه و حمایتگرانه به گذشته خود نگاه کنند و از این طریق بهبودی و رشد شخصی بیشتری پیدا کنند. این روش نه تنها از تجربه مجدد تروما جلوگیری می‌کند، بلکه به افراد این امکان را می‌دهد که با خود به گونه‌ای مهربانانه‌تر و مراقبانه‌تر رفتار کنند، چیزی که در کودکی به آن نیاز داشتند و اکنون می‌توانند به خود ارائه دهند.

انتشارات ارجمند منتشر کرد:

درمانگران سال‌ها به مراجعان آموزش می‌دادند که «کودک درون خود» را تقویت کنند و این راهبرد درمانی در موارد بسیاری اثربخش واقع می‌شد. اما آموزش شفقت به خود چیزی فراتر از این حرف‌ها است و به قربانیان کمک می‌کند که با رنج کودکی خود ارتباط عمیق‌تری برقرار کنند.

این روش به افراد امکان می‌دهد که به خاطرات خود از سوء‌استفاده جسمی، جنسی، هیجانی و بی‌توجهی بپیوندند. اما این بار با فاصله‌ای سالم و محافظ، نه اینکه از نو آن تجربه‌ها را به‌طور مستقیم بازآفرینی کنند. در این روش، افراد به عنوان شاهدی مشفق به خاطرات خود نگاه می‌کنند. آنها به جای اینکه دوباره تبدیل به کودکی آسیب‌دیده شوند، از دیدگاهی بزرگسالانه و حمایتگرانه به آن خاطرات می‌نگرند و نسبت به کودکی خود شفقت می‌ورزند.

به این ترتیب با یادآوری خاطرات، احتمال تجربه مجدد تروما کاهش می‌یابد. این امکان را به فرد می‌دهد که خود او محافظ و مراقب عاشقی باشد که در کودکی به آن نیاز داشت. این مراقب درونی به او کمک می‌کند تا زخم‌های خویش را التیام بخشد و بیاموزد که اکنون با خود مهرورزانه‌تر و عاشقانه‌تر رفتار کند.